«Βλέποντας με διαφορετική ματιά»
Το ξέρατε ότι πάνω από 500 τυφλοί πολίτες ζούνε στο Ηράκλειο και
περίπου 1100 σε όλη την Κρήτη;
Με αφορμή την 3 η Δεκέμβρη Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας στις 8.12.25 μια συζήτηση με τους
μαθητές της Δ’, Ε’, ΣΤ’ και τον καλεσμένο μας Κωνσταντίνο-Εφραίμ
Τσαγκατάκη από την Περιφερειακή Ένωση Τυφλών Κρήτης.
Ο Κωνσταντίνος είναι 21 ετών, εκ γενετής τυφλός, κάτοικος Ηρακλείου
και απόφοιτος Κοινωνικός λειτουργός του ΕΛΜΕΠΑ. Είναι επίσης
αθλητής ποδηλασίας (tandem) με διακρίσεις και παίζει θέατρο στο
θεατρικό εργαστήρι ΡΟΔΑ. Εκτός από όλα αυτά ο Κωνσταντίνος
αναλαμβάνει δράσεις σε σχολεία και άλλους φορείς με σκοπό την
ευαισθητοποίηση σε θέματα σχετικά με την αναπηρία. Μια αναζήτηση
με το όνομα του στο διαδίκτυο θα σας φανερώσει την πολύπλευρη
δράση του.
Η συζήτηση μας ξεκίνησε με την επισήμανση του Κωνσταντίνου ότι τα
άτομα με αναπηρία δεν έχουν ιδιαίτερες ικανότητες, δεν είναι σουπερ
ήρωες δηλαδή, αλλά άτομα που χρησιμοποιούν απλά διαφορετικούς
τρόπους για να ανταποκριθούν στην καθημερινότητα. Το θέμα δηλαδή
είναι να δίνονται τα κατάλληλα τεχνικά μέσα και η κατάλληλη
εκπαίδευση σε ένα άτομο με αναπηρία, ώστε να βρίσκει λύσεις στις
προκλήσεις της καθημερινότητας. Έτσι μίλησε για τον εξοπλισμό που
χρειάζεται ο ίδιος στην καθημερινότητα του και μας έδειξε μια σειρά από
τεχνικά μέσα που του κάνουν τη ζωή πιο εύκολη ενώ μοιράστηκε μαζί
μας χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τη στήριξη των ατόμων με
αναπηρία.
Βιωματικά λοιπόν μπήκαμε στη δράση με τον ανιχνευτή εμποδίων – το
λευκό μπαστούνι του, που μας βοήθησε να κινηθούμε με τον δικό του
τρόπο στο χώρο. Έπειτα μας μίλησε για τους σκύλους –οδηγούς
τυφλών και την εκπαίδευση κινητικότητας, για τα ηχητικά φανάρια, για
τις ανάγλυφες χαραγμένες λωρίδες στα πεζοδρόμια –τους λεγόμενους
οδηγούς όδευσης τυφλών- όλα «συμπεριληπτικά μέσα» μεν μόνο στα
χαρτιά φαίνεται να μένουν δε, μιας και ανέφερε το παράδειγμα των 9
ηχητικών φαναριών στην πόλη του Ηρακλείου όπου μόνο τα 2
λειτουργούν. Ενώ σε σχέση με τις προκλήσεις της καθημερινής ζωής
αναφέρθηκε και στο μεγάλο κόστος που έχει η ειδική εκπαίδευση
κινητικότητας με μπαστούνι αλλά και με σκύλο-οδηγό.
Εκτός από τα τεχνικά μέσα όμως για την κίνηση μεγάλη εντύπωση
προκάλεσε στους μαθητές ο εξοπλισμός για τη γραφή και την
ανάγνωση η γραφομηχανή Braille (Μπράιγ). Ο Κωνσταντίνος
δακτυλογράφησε στη μηχανή του προτάσεις των παιδιών και έπειτα
τους έδειξε πως διαβάζεται το ανάγλυφο αλφάβητο με την αφή. Οι
μαθητές γοητεύτηκαν με το τρόπο γραφής και ανάγνωσης του
επισκέπτη μας και είχαν πολλές απορίες. Η περιέργεια των παιδιών
γενικά όλο και μεγάλωνε σε σχέση με τη ζωή του Κωνσταντίνου, αλλά
και τα διάφορα gadget (τεχνικά μέσα) που χρησιμοποιεί. Έτσι η
συζήτηση έφτασε στη χρήση του κινητού του Κωνσταντίνου. Εκείνος
τότε έβγαλε μια ‘φωνογραφία-φωτογραφία΄’ και άφησε το κινητό να την
περιγράψει με φωνή μέσα από τη λειτουργία ανάγνωσης οθόνης. Με
αυτά και άλλα πολλά θα μας μείνει αξέχαστη η συνάντηση μας με την
‘οπτική’ του Κωνσταντίνου για τη ζωή.
Τέλος να πούμε ότι κατά τη διάρκεια της συζήτησης τονίστηκε η
πολύτιμη συμβολή της οικογένειας του στην πολύπλευρη εκπαίδευσή
του, που δεν άφησε καμία ευκαιρία και κανένα ερέθισμα
ανεκμετάλλευτο.
Το άρθρο αυτό είναι λοιπόν αφιερωμένο στην επιμονή και δημιουργική
διάθεση του ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ και της οικογένειας του, που παρόλη την
ελλιπή στήριξη της πολιτείας εκείνος κατάφερε να εκπληρώσει με
επιτυχία τους στόχους του. Του ευχόμαστε ,
«να φτάσει όπου δεν μπορεί»
όπως εύχεται σε όλους μας ο Νίκος Καζαντζάκης.
